ESTİ ÇÜN BÂD-I SABÂ

ESTİ ÇÜN BÂD-I SABÂ

Esti çün bâd-ı sabâ Kalmadı gayrı hevâ

Doğdu güneş maşrıktan Hiç dolanmaz gün oldu

Gitti kış hiç kalmadı Nihâyetsiz yaz oldu

İlkbahar'ın bülbülü Gülün dalına kondu

Yok olmadan var olmaz Var dahi yoktan olmaz

Anladım çün ben beni Hep görünen Hak oldu

Gül kokanlar gül oldu Bülbüle dîdâr oldu

Kaf'tan Kaf'a hükmeden Mülke Süleymân oldu

Sır idi zâhir oldu Nûr idi bâtın oldu

Hep gönüller bir olup Evvel âhir ol oldu

Geçtim dünyâ deminden Hem ukbânın seyrinden

"Len terâni" yok bana Güle gül dîdâr oldu

Dostu buldum tenhâda Konuştum kana kana

TALİBÎ'den görünen Kendisi cânân oldu