EYÂ EY ÂBİD-İ RAHMÂN

EYÂ EY ÂBİD-İ RAHMÂN

Eyâ ey âbid-i Rahmân Ediptir Hak bize ilân

Kalanlar şirk-i hafîde Bulamaz derdine dermân

Bu şirk iki kısımdır hem Biri şirk-i celîdir bil

Biri şirk-i hafîdir hem Bunu bilmedi câhilân

Odur şirk-i celî bilkim Ederler saneme secde

Bu âlem mâverâsında Nedir bilmezler ol Subhân

Gel ol şirk-i hafîden kim Biraz sırlar edem ifşâ

İşitip olalar irşâd Okuyan cümle sâlikân

İkidir şirk-i hâfi hem Biri ameldedir bilkim

Biri itikâdında hem Buna şâhid durur Kur'an

Amelde şirk odur bilkim Edersin gaye muhabbet

Uyarsın nefs hevâsına Olursun nefse âbidân

Gece gündüz budur fikri Ki doğmuş kalbine zikri

Tasavvur etti kalbinde oyunbaz halleri her ân

Onlar Hakk'ın "Mudıllûn" Esmâsına mazhar olmuşlar

Ol esmâ onların Rabb'i Ederler secde gafilan

Onlardır nefse ârif Değildir, Rabb'ini bilmez

Onlar ol "Şerrü'd- devâb'tır Ki etti nefsleri tuğyân

İkinci şirk budur bilkim Mu'tekidin itikâtında

Bu şirkin âzamıdır kim Bunu bilmedi zâhirân

Eder secde kuru yerde Ki bilmez Rabb'ını nerde

Olur Hakk'a kendi perde Budur sahib-i kamîsan

Olur âbid Hakk'ın gayrı Ki kendi gayrı Hak gayrı

Onlar "zenb-i vücud" dur hem Erişmez onlara gufrân

İlâhi nice edelim Sana tesbîh u takdîsler

Ki biz fânî zülâliz hem Göründük cümlemiz bir cân

Alan sensin veren sensin Gören ve görünen sensin

İşiten söyleyen sensin Yine sensin o mahmûdân

Bu FEHMİ'nin hâceti senden Bana bildir ki ben bilmem

Bilen ve bilinen sensin Senindir ilmile irfan